Obchodzony 2 maja Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej jest jednym z najmłodszych świąt państwowych, ustanowionym w 2004 roku. W tym dniu szczególnie upamiętniamy historię polskich barw narodowych, symboli i tradycji patriotycznych. Święto ma również przypominać o poszanowaniu flagi i innych symboli narodowych.
Ustanowienie dnia 2 maja świętem miało swoje uzasadnienie w historii. Właśnie 2 maja 1945 r. polska flaga została zawieszona przez polskich żołnierzy w Berlinie na Reichstagu i na Kolumnie Zwycięstwa, symbolicznie kończąc epokę niemieckiej okupacji. Dla idei wprowadzenia święta nie bez znaczenia były praktyki z okresu PRL-u, kiedy celebrowano jedynie Święto Pracy, a pomijano obchody 3 maja. Z tego powodu po 1 maja flaga państwowa błyskawicznie znikała z ulic i nie wolno było jej pokazywać w następnych dniach. Zabieg ten miał na celu wymazanie pamięci o trzeciomajowym święcie. Dlaczego? Powodów było kilka. Święto Konstytucji 3 Maja tradycyjnie wiązało się z walką Polaków o niepodległość, od czasu zaborów i podczas rządów komunistycznych w Polsce. W tym dniu odbywały się akcje protestacyjne, manifestacje, upominanie się o wolność i państwowość. W ten sposób od 2004 roku w Polsce – dzień zdejmowania flagi, stał się dniem jej uhonorowania.
Polskie barwy narodowe jako jedne z nielicznych w świecie mają pochodzenie heraldyczne. Wywodzą się z barw herbu Królestwa Polskiego i herbu Wielkiego Księstwa Litewskiego. W symbolice polskiej flagi biel pochodzi od bieli orła, będącego godłem Polski i bieli Pogoni – rycerza galopującego na koniu – godła Litwy. Oba godła znajdują się na czerwonych tłach tarcz herbowych. Na naszej fladze biel znalazła się u góry, ponieważ w polskiej heraldyce ważniejszy jest kolor godła niż tła.
Oficjalny wygląd polskiej flagi został ustalony podczas Sejmu Królestwa Polskiego w 1831 roku, w prawie państwowym zatwierdzono go natomiast 1 sierpnia 1919 roku, gdy Sejm uchwalił ustawę o godłach i barwach narodowych. Znajdujemy w niej zapis: „Za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolory biały i czerwony w podłużnych paskach, równoległych, z których górny – biały, dolny zaś – czerwony”.
W okresie zaborów noszenie polskich barw narodowych było całkowicie zabronione. Jednak Polacy z poczuciem dumy i nadziei nosili biało-czerwone kokardy podczas wszystkich powstań niepodległościowych w XIX w. Pomimo prześladowań, otaczali je szacunkiem i byli im wierni. Biało-czerwona jest z Polakami w chwilach radości i smutku. Widziała narodziny Niepodległej, Powstanie Warszawskie, Grudzień ‘70 i strajki „Solidarności”. Była malowana na samolotach w czasie Bitwy o Anglię, powiewała nad Monte Cassino. Jest symbolem patriotyzmu. Wielu oddało za nią życie. Warto i należy ją szanować.
Ustawa z 2004 roku zniosła ograniczenia używania flagi państwowej, wprowadzone w PRL-u. Nastąpiło poszerzenie obszaru wolności osobistej. Dziś zgodnie z prawem możemy eksponować flagę państwową każdego dnia, podkreślając w ten sposób rangę uroczystości, świąt lub innych wydarzeń także w prywatnym życiu, ale z zastrzeżeniem, żeby to czynić z czcią i szacunkiem. Warto z tej wolności korzystać i swoją polskość manifestować flagą każdego dnia.
